September 23rd, 2024

Mijn moeder houdt niet van koken maar maakt de LEKKERSTE bonensoep. Ondertussen is ze 79, al een hele tijd niet meer in blakende gezondheid, en heeft ze een laatste keer soep gemaakt voor ons. "Vergeet uw soep niet mee te nemen", zei ze de laatste keer toen ik op het punt stond om naar huis te gaan was. "Het is de laatste keer geweest, voel ik. Het vergt zoveel energie van mij om dat te maken en dat gaat niet meer. Het is goed geweest. Laat het jullie smaken!" En dat was dat.

Op de terugweg naar huis drong het tot me door dat ik het laatste goud van mijn moeder, in mijn handen had. En dat raakte me wel. In een eerste, gekke reflex wou ik deze doos soep voor altijd bewaren, koesteren bijna, en niet opeten... als nostalgische herinnering aan betere tijden. Toen drong het tot me door dat er het afgelopen jaar steeds meer kleine en grotere 'laatste keren' zijn geweest in haar leven en dat ze daar meer en meer vrede mee heeft. Het is alsof haar cirkel zich rond aan het maken is. "Het is wat het is" en "Het is goed geweest", hoor ik haar vaak in alle rust repliceren.  In de diepe herfst van haar leven, is er in haar geen streven meer naar meer en beter. Ze is niet meer gericht op 'groei' maar op dealen met hoe het is in dit moment, in al haar kleine grootsheid.

Onmacht en verdriet om wat niet meer kan heeft ondertussen plaats gemaakt voor een bewust toelaten van wat er aanwezig is in het hier en nu : ze kan genieten van de rijpe vruchten van haar leven en ze kan alles wat niet (meer) tot wasdom is gekomen, gewoon laten zijn. Dit 'kunnen laten zijn' zonder oordeel creëert nieuwe ruimte en meer bedding in haar leven. Nieuwe ruimte om te zijn met de dingen zoals ze zijn, in het hier en nu. Zonder iets te moeten of willen veranderen. En een diep vertrouwen dat alles gaat zoals het moet gaan. Samen met een diep besef dat alles zijn tijd heeft en dat ze daarin kan landen. 

Dit spiegelt meteen ook de balancerende energie van deze herfstequinox : de tijd nemen om bewust de beste volrijpe vruchten te plukken, opeten of verwerken. Durven kiezen wat je plukt en wat je best laat hangen en vallen, waar je best geen energie meer insteekt. Een tijd van 'laten gaan' van het onaffe, het onvolmaakte, van dat wat niet tot wasdom is gekomen. Dankbaar voor dit proces van groei, vervolmaking en afronding. De vruchtbare leegte voelen en be-rusten.

Dit is een tijd van vol-eindigheid. 

Het in liefde 'kunnen laten zijn' om vol-ledig aan te komen bij dat wat is. 

Het laatste goud zal ons smaken. 

---